μέσα κ α ι έξω

Εμείς, η οικογένειά μας και οι οικογένειες της οικογένειάς μας, το σχολείο μας, η εκκλησία μας, η πόλη μας, το κράτος μας κι η χώρα μας, η τηλεόρασή μας, τα φλυτζάνια και τα πιατάκια, η βιτρίνα και τα μπιμπελό, κι η θεία Τζέσυ είναι πραγματικά: κι αληθινά, μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο και να ζούμε μια γεμάτη ζωή. Το σύμπαν έρχεται στην πόλη μας κι αν μερικές φορές σφάλλουμε, παρόλα αυτά κάνουμε ό,τι μπορούμε. Δε θέλουμε το κακό κανενός.

Υ π ά ρ χ ο υ μ ε. Όσο γι΄αυτούς για τους οποίους ε μ ε ί ς δεν υπάρχουμε, δεν υπάρχουν κι αυτοί, κι αν περνάει απ΄το χέρι μας είναι σίγουρο ότι δε θα υπάρξουν.

Γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε την π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α ενάντια στο κενό, την απάτη και το κακό της Μ η π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α ς.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Για να υπερασπιστούμε το πραγματικό ενάντια στο μη πραγματικό, το αληθινό ενάντια στο ψεύτικο, τη γεμάτη ζωή ενάντια στην άδεια, το καλό ενάντια στο κακό. αυτό που είναι ενάντια σ΄αυτό που δεν είναι.

Όμως τότε, ενάντια σε τι αμυνόμαστε; Ενάντια στο τίποτα; Όχι βέβαια! Ο κίνδυνος, η απειλή, ο εχθρός, Αυτοί, είναι πολύ πραγματικοί. Κι έτσι πρέπει να ξαναρχίσουμε.

Είναι πραγματικοί. Είναι επικίνδυνοι γιατί υ π ά ρ χ ο υ ν.

Εφόσον υ π ά ρ χ ο υ ν, κινδυνεύουμε. Γι΄αυτό πρέπει να τους καταστρέψουμε. Αν πρέπει εμείς να καταστρέψουμε αυτούς, τότε κι αυτοί πρέπει να καταστρέψουν εμάς για να μας εμποδίσουν να τους καταστρέψουμε και πρέπει να τους καταστρέψουμε πριν μας καταστρέψουν πριν τους καταστρέψουμε πριν μας καταστρέψουν...κι εκεί βρισκόμαστε προς το παρόν.

Α υ τ ο ί μπορεί να μοιάζουν μη πραγματικοί και μη υπαρκτοί, να είναι πραγματικοί και να υπάρχουν, μη πραγματικοί και να υπάρχουν ή πραγματικοί και να μην υπάρχουν. Α υ τ ο ί υπάρχουν για να καταστραφούν και καταστρέφονται για να εφευρεθούν και πάλι.

Δε χρειάζεται να ανησυχούμε μήπως αυξηθεί η αναλογία φόνων ανάμεσα σ΄Αυτούς και σε Μας.

Αν πάρουμε σα δεδομένο τις διακρίσεις και τους κανόνες μας, πρέπει να π ρ ο σ π α θ ή σ ο υ μ ε σ κ λ η ρ ά για να κάνουμε την εμπειρία μας ομαλή. Δε θα μπορούσαμε να πετύχουμε εκτός κι αν ήμασταν σε θέση να χρησιμοποιήσουμε ένα ακόμα σύνολο λειτουργιών όσον αφορά την εμπειρία μας, απ΄αυτές που έχω ήδη θίξει. Οι περισσότερες περιγράφονται στην ψυχανάλυση σαν "αμυντικοί μηχανισμοί".

Η Ά ρ ν η σ η είναι ένας από τους απλούστερους: Η δήλωση "αυτή είναι η περίπτωση" μετατρέπεται στο "δεν είναι αυτή η περίπτωση"- για παράδειγμα η πρόταση "ζηλεύω" γίνεται "δε ζηλεύω".

Δ ι χ α σ μ ό ς. Ένα σύνολο διαιρείται σε δύο υποσύνολα. Στον πλήρη διχασμό δεν επιτρέπεται η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο υποσύνολα.

Μ ε τ α τ ό π ι σ η. Π.χ. Είμαι θυμωμένος με τον Τόμ α ν τ ί να είμαι θυμωμένος με τον Ντίκ. Γυρνάω και ξεσπάω στη γυναίκα μου τα απωθημένα μου για το αφεντικό.

Ε θ ε λ ο τ υ φ λ ί α. Δε βλέπω ό,τι δε θέλω να δω.

Α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ η. Αντί γι΄αυτό, βλέπω το άλλο.

Π ρ ο β ο λ ή. Απεικονίζω το εσωτερικό στο εξωτερικό.

Ε ν δ ο β ο λ ή. Απεικονίζω το εξωτερικό στο εσωτερικό.

Ε κ λ ο γ ί κ ε υ σ η. Προσφέρω στον εαυτό μου μια ιστορία-προκάλυμμα.

Α π ώ θ η σ η. Ξεχνάω και ξεχνάω ό,τι έχω ξεχάσει.

Π α λ ι ν δ ρ ό μ η σ η. Ξαναγυρίζω πίσω.

Τ α ύ τ ι σ η. Δύο ξεχωριστά υποσύνολα θεωρούνται σαν ένα.

Μ υ θ ο π ο ί η σ η. Λαθεμένος ορισμός θεμάτων.

Α ν τ ι σ τ ρ ο φ ή. "Τον μισώ" αντιστρέφεται και γίνεται "με μισεί".

Στην ψυχαναλυτική βιβλιογραφία περιγράφονται πολύ περισσότεροι μηχανισμοί και μέσα σ΄αυτούς συμπεριλαμβάνονται η αναστροφή, η αντισταθμιστική συμπτωματολογία, η μόνωση, η περιστολή του "εγώ", η επαναφορά των ενστίκτων ενάντια στο "εγώ", η ανατροπή,, η ιδανικοποίηση, η αίσθηση του μη πραγματικού.

Ρ . ΛΑΙΝΓΚ, "Η πολιτική της Οικογένειας"

[διαλέξτε]