μακριά πολύ

                                                 ψηλά 
                                τινάζεται απ΄τον ύπνο της η μέρα 

                               κι αν δε σε βρει σπάει σε κομμάτια

                                       εδώ που είσαι δεν 

                                   χαράσσει με τη γλώσσα 

                                      δυο στόματα κοφτά 

                                          πριν το πρωί 

                                     δαγκώνοντας τα χείλη 

                                    μ΄έναν ήλιο στα δόντια 

                                       έξω και μέσα πέτρα

                                     σημαδεύει τα μάτια σου

                                           το χέρι πέφτει 

                                                 κάτω

                                         η θάλασσα γυαλί

                                             πολύ αργά

                                                 λες

                                            και ραγίζεις